ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

"..โอ๊ย...ใครที่ย้ายไปอุ้มผางนี่แกเอ๊ย เค้าว่าเหมือนไปติดคุก หนทางนี่แสนลำบาก น้ำตาไหลเลยนะ ใครย้ายไปแถวนั้น ถ้าไม่โดนแกล้งก็แปลว่าทำงานแย่มาก ไม่ได้กันดารอย่างเดียวนะแก พ่อจะบอก มันทุรกันดารเลยละ..." นี่เป็นบทสนทนาระหว่างผมกับพ่อ ก่อนวันที่ผมจะเดินทางไปเยือน อุ้มผางสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ช่วงนั้นและก่อนหน้านั้น เมื่อคราวโทรศัพท์ไปหาพ่อที่บ้านแล้วพูดถึงเรื่องนี้เมื่อไหร่ พ่อผมก็จะวนเวียนพูดประโยคนี้อยู่เสมอๆว่า "ไปอุ้มผาง มันลำบากเหมือนไปติดคุก" เคราะห์หามยามดี พ่อก็ส่งตัวแทนทัวร์เกษียน ซึ่งพ่อไม่สามารถ เดินทางไปได้เนื่องด้วยกันได้สืบด้วยความเจ็บป่วยทางกาย ให้ผมไปติดคุกคนเดียว...ดีใจจริง เรื่องของเรื่องมันเริ่มต้นที่ว่า คราวหนึ่ง ในยามที่พ่อออกทัวร์ เกษียนกับญาติทางฝั่งฝ่ายใน เรียกให้มันดูยากๆไปอย่างนั้น จริงๆก็คือพี่น้องของพ่อนั่นแหละครับ มีทั้งลุงป้าน้าอา ญาติสนิทมิตรเชื้อวงศ์เดียวกันทั้งหมด พ่อแกเปรยๆขึ้นมา ในวงกินข้าวเย็นว่า อยากไปตาก แล้วอาผู้หญิงท่านหนึ่งก็ขันอาสา จัดทัวร์ขึ้นมาหนึ่งทัวร์ว่าเออนะ จะพาพี่ชายไปตากให้จงได้ แล้วจะพาไปทีลอซู ใครจะไปให้นับหัวไว้ก่อน ท