ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

วันหนึ่งในฤดูอะไรสักฤดู จำไม่ได้เพราะมันเป็นเวลาที่ผ่านมาแล้วชนิดที่เรียกว่า นานโขสมองของคนเรานี่ก็แปลก กลับไปจดจำอะไรที่ไม่น่าจะจดจำเอาไว้ตั้งมากมาย ทั้งๆที่ไอ้ที่จำได้นั่น มันควรจะเป็นสิ่งที่น่าจะไม่ควรจำได้มากกว่า และอีกนั่นแหละไอ้ความทรงจำที่ควรจะจำสิ่งที่น่าจดจำ สมองมันกลับไม่สั้งให้จำสิ่งที่ควรจำนั้นไว้ได้ เออหนอ คนเรา... แต่ก็นะ บางทีการจำอะไรได้ดีๆมากๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นสิ่งดีเมื่อไหร่ ก็เช่นหากว่าเราจำเรื่องราวในอดีตดีๆได้ทั้งหมด เวลาเราเจอเพื่อนเก่า คงไม่มีอะไรให้มานั่งรำลึกกันละคราวนี้ ... "มึงจำวันที่ไปเขาชนไก่ได้ไหม...." "อืมกูจำได้" "มึงจำได้ไหม มึงเอาแก้วปาหน้ากู กูโกรธแทบตายห่า.. ." "ตอนไหนวะงง จำไม่ได้ว่ะ" "ตอนนั้นไง...ที่...." นั่นไง หากมีใครสักคนจำเรื่องอะไรในอดีตไม่ได้ แน่นอน มันจะเริ่มมีการช่วยกันค้นหา ช่วงเวลาดีๆ ที่ขาดหายไป และนั่นละครับ ความสนุกสนานมันจะมาจากจุดนั้น...เช่นกัน วันนั้นผมจึงจำไม่ได้ว่าเวลานั้น วันนี้ น่ะมันวันไหนฤดูไหน ใครจะไปจำได้รู้แต่ว่าขามันอยากไป สมองมันล้า หัวใจมันเรียกร้องว่า ไปๆไปไหนก็ได้

วันนี้เป็นวันพิเศษ ตื่นมาทำงานเช้ามาก มาถึงก็ไม่มีไรทำ ซ่อมทีวีเลยดีกว่า ซ่อมเสร็จก็ทดลองใช้งานซะหน่อย เอาดีวีดีมาต่อ อืมได้อยู่ เอาหนังมาลองซะหน่อย อ้า...เจ๋งๆ นี่เรื่องอะไรนี่ อู้ววววว์ Knowing ชื่อไทยไม่มี ถ้ามีก็น่าจะประมาณ "กูรู้แล้ว" หนังเรื่องนี้ก็พลอตเรื่องราวคล้ายกับที่เคยดูมาแล้วคือ 2 miniutes ลองได้ว่าพี่นิโคลาส กรง(cage) เล่นแล้วไซร์เดาได้เลยว่าหนังจะประมาณเรื่องออกมาแนวไหน แต่ที่เลือกซิ้อมาก็คงเพราะชอบดูหนังไซไฟ เกินๆเว่อร์แบบนี้แหละสนุกชะงัดกว่าหนังยานอนหลับเศร้าเคล้าน้ำตาเป็นไหนๆ (ชีวิตมันเศร้ามากอยู่แล้ว ใยจะเอาความสุขไปทิ้งในโรงหนังอีกวะ แม่ง!!!!) เรื่องมีอยู่ประมาณว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ทำนายอนาคตไว้ในกระดาษว่าในอีกห้าสิบปีข้าหน้า จะเกิดภัยพิบัติมหาศาล จากนั้นเด็กน้อยคนนี้ก็ตายไปตามเวลา ห้าสิบปีผ่านไป พระเอกของเราและลูกบังเอิญได้รับสาสน์ทำนายอนาคตนั้น และพระเอกก็ได้ตระหนักว่า กระดาษที่เด็กคนนั้นทำนายไว้ เป็นการรับสาสน์จาก Alieans ซึ่งหนังบอกกลายๆว่า เราจะต้องพบกับการแตกดับสิ้นของมวลมนุษย์ชาติจากเหตุการณ์ต่างๆ จนกะทั่งสุดท้าย มนุษย์เราทั้งหมดจะสูญสิ้นไปจากโ

บางทีการทดลองทำอะไรใหม่ๆก็ไม่ใช่ว่ามันจะทำให้ชีวิตดีขึ่นหรือเลวลง เพียงแต่มันอาจลดเวลาในการทำอะไรจริงๆจังไปจำนวนเวลาหนึ่ง และแน่นอน เราไม่อาจคาดหวังว่าผลที่มันออกมาจะดูดี เลิศหรู และใช้ทำอะไรได้ เพียงแต่จะเสียวเวลาไปเปล่าๆปลี้ๆ อย่างการทดลองเขียนบล็อกนี่ไง ไม่ได้อะไรสักอย่าง แต่มันก็ทำให้เราเรียนรู้มากขึ้นว่า การสื่อสารกับมนุษย์ด้วยกัน มีหลายวิธี และหลายช่องทาง ถึงแม้ว่ามันจะไร้สาระ ห่วย เสียเวลาก็ตาม เห็นไหม มีประโยชน์ขึ้นมาบ้างแล้วไงเล่า คนจะเขียน ฝนจะตก  ใครจะห้าม 27 กรกฏาคม 2552 你問我愛你有多深 我愛你有几分 我的情也真 我的愛也真 月亮代表我的心 你問我愛你有多深 我愛你有几分 我的情不移 我的愛不變 月亮代表我的心 輕輕的一個吻 已經打動我的心 深深的一段情 教我思念到如今 你問我愛你有多深 我愛你有几分 你去想一想 你去看一看 月亮代表我的心 Pinyin: ni wen wo ai ni you duo shen wo ai ni you ji fen wo de qing ye zhen wo de ai ye zhen yue liang dai biao wo de xin ni wen wo ai ni you duo shen wo ai ni you ji fen wo de qing bu yi wo de ai bu bian yue liang dai biao wo de xin qing qing de yi ge wen yi jin da dong wo de xin shen shen de yi duan qing jiao wo si nian dao ru jin ni wen wo ai ni you duo shen