ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

ตาผมเป็นหมอทหารเรือ เรื่องยาวๆของตานั้นมีความทรงจำอยู่ไม่มากเท่าไหร่ในหัวของผม  จำแต่ว่าตาเป็นผู้ชายตัวดำๆที่ส่งต่อความดำนั้นมาเป็นมรดกแด่ผมในปัจจุบัน ส่วนใหญ่ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตาจะอยู่ในที่สถานที่สามที่นี้ไม่แห่งใดก็แห่งหนึ่ง ที่แรกก็ในบ้าน ในห้องตรวจโรค หรือที่ผมและคนในบ้านจะเรียกว่า ห้องยา คือเป็นห้องราวๆสักสามเมตรคูณห้าเมตร มีตู้เก็บยาเป็นร้อยๆพันๆชนิดอยู่ที่ผนังด้านหนึ่ง ส่วนในสุดของห้องก็จะเป็นเตียงตรวจโรค กับเตาแก็ส ใช้ต้มเข็มต้มยาปรุงยาอะไรสักร้อยพันที่ผมไม่รู้จัก ซึงถ้าไม่มีคนใข้มาหาให้ตารักษา ตาก็จะอยู่ในห้องนี้แหละ นั่งจดๆอ่านๆปรุงยาอะไรไปเรื่อยๆจนหมดวัน ที่ที่สองก็เป็นบนโคก ไอ้โคกนี่จริงๆมันเป็นภาษาหยาบๆหน่อยของชาวบ้าน จริงๆมันคือสวนข้างบ้านนี่แหละครับ กว้างยาวสักเท่าไหร่นี่ผมไม่แน่ใจ ถ้าจะให้กะก็ประมาณไร่เดียว  บนโคกตรงกลางมีเล้าเป็ดเก่าๆอยู่หนึ่งเล้า  ตาผมเป็นคนมือเย็น ไม่ว่าจะปลูกจะเลี้ยงอะไร ผลผลิตมันจะมีมากจนตารับมือไม่ไหวเสมอทั้งพืชและสัตว์ เช่นถ้าตาเลี้ยงเป็ด ตาจะไม่ได้สนใจว่ามันจะมีผลผลิตและจำนวนผลิตผลมากน้อยเท่าไหร่ อ้อลืมบอ