ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

คุณเคยได้ยินเสียงของความเงียบไหม ที่ผมกำลังเขียนเรื่องนี้อยู่เป็นปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบเจ็ด เดือนมกราคม นับนิ้วได้ เก้าเดือนแล้ว ที่ผมไม่ได้ออกไปไหน ถ้ามีลูกก็คลอดแล้วเดือนนี้ น่าจะได้ลูกชายผมว่า ผมยังคงได้แต่ฝังตัวอยู่ในกรุงเทพ ทำงานบ้าง นั่งเงียบๆบ้าง ดูเข็มนาฬิกาวิ่งไล่ล่ากันเองบ้าง ท่ามกลางเสียงเงียบที่ดังมากอยู่ในหู มันดังมากจนผมรำคาญ โดยปกติถ้าผมออกไปไหนเช่นเดินไปกินข้าว ผมจะได้ยินเสียงกระทบกันของภาชนะของพ่อครัวแม่ครัว ต้มผัดแกงทอดดังโครมคราม เสียงคนเผลอซดน้ำซุปดังๆ เสียงช้อน ชาม ตะเกียบกระทบกับภาชนะใส่อาหาร ถ้าเดินไปร้านหนังสือ ที่ร้านหนังสือผมจะได้ยินเสียงตัวเองเลือกหนังสือ บ่นและพูดในใจว่าอันนี้ไม่น่าอ่าน อันนี้อ่านแล้ว อันนี้แม่งไรสาระ ได้ยินเสียงกระดาษพลิกไปพลิกมาจากคนอื่นๆที่กำลังเลือกหาหนังสือ ยามว่างๆเสาร์อาทิตย์ ผมจะไปเดินแถวๆคลองถมสะพานเหล็ก ไปจับของเก่าๆถูกๆมาขายในอินเตอร์เนต ผมจะได้ยินเสียงคนตะโกนขายของ เสียงลูกค้าที่พยายามต่อรองราคา และพ่อค้าพยายามทำเสียงต่ำไม่ยอมเจรจา เพื่อที่จะไม่เสียราคาให้กับ ลูกค้าที่ทำเสียงสูงๆต่อรองอยู่ และเมื