ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

ผมชอบประโยคประโยคหนึ่ง ในนิยายเรื่อง ยามเมื่อลมพัดหวน ของนักเขียนนามอุโคตรท่านหนึ่ง คือ ลุงวาณิช จรุงกิจอนันต์ นักเขียนในดวงใจของผมที่ล่วงลับไปแล้ว ใจความที่ว่าจะอยู่ในสองบรรทัดสุดท้ายของเล่ม ที่ตัวพระเอกรำพันกับ ตัวเอง ก่อนจะจบเรื่อง ผมจำได้คร่าวๆว่า "สายลมแห่งความรัก พัดพาให้เขาหลบหนีความเจ็ปปวดมาไกล ถึงที่นี่ แล้วก็คงเป็นสายลมแห่งรักอีกนั่นแหละ ที่กำลังจะพัดพาให้เขาได้กลับไปยังถิ่นที่เขาจากมาเพื่อพบรักใหม่อีกครั้ง" ข้อความที่จริงมันไพเพราะและสวยงามกว่านี้ แต่ด้วยความว่าผมจำได้แค่ครึ่งๆกลางๆ มันก็เลยงอกออกมาได้นิดเดียว เอาไว้จะไปคว้ามาอ่านอีกสักรอบ แล้วผมจะแอบมาเขียนใหม่ก็แล้วกัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบทความนี้นี่หรือ... ผมก็โดนสายลมแห่งความรัก พัดพากลับไปยัง "ลำปาง" เช่นกันครับ จริงๆก็แหม เที่ยวนี้ผมอยากจะเขียนอะไรๆที่มันโรแมนติกดูบ้าง เขียนไป เขียนไป มันก็ออกแนวลูกทุ่งมาเสียเยอะแล้ว ไอ้การเปลี่ยนแนวเขียนนี่มันก็ใช่ว่าจะได้ทำบ่อยๆเสี่ยเมื่อไหร่ เที่ยวนี้มีโอกาส เพราะสถานที่และเวลาอำนวย ก็ขอลองบ้างแล้วกัน ผิดถูกดีชั่วอย่างไร ก็ขออนุญาตไว้ก่