ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

สองอาทิตย์นี้ผมป่วย เป็นหวัดธรรมดา ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย หวัด กับ แพ้อากาศนี่เป็นของขวัญที่ต้นตระกูลผม สายข้างแม่ฝากให้ติดตัวเอาไว้เป็นที่ระลึก ปกติแล้วหนึ่งปีก็ต้องเป็นสักครั้ง มากน้อยก็ไม่เกินสองหน ปีนี้โชคดีหน่อย มาเป็นตอนกลางหน้าฝน เพราะถ้าเป็นหน้าหนาว มันจะทรมานเป็นสองเท่าของหน้าอื่น เพราะเวลานอนผมจะหายใจไม่ออก เนื่องจากจมูกตัน แล้วพอมันตันสองข้าง ก็จะมีอาการ "ดั้น" คือหยุดหายใจ ในความรู้สึกก็คือ อึด อึด แล้วก็สะดุ้งขึ้นมาหายใจทางปาก ตอนกลางดึก มันเป็นเช่นนี้แหละครับ ส่วนอีกอาการหนึ่งที่มักจะติดมากับอาการป่วย คนทั่วไปผมว่าก็คงเป็นนะ คืออาการรำคาญใจ มันหงุดหงิด บอกไม่ถูก สำหรับคนอื่นอาจมีแค่เบื่อ ป่วย แต่ของผม เวลามันเป็น ผมจะรู้สึกผิดปกติ"ทางใจ" ตามมาเสมอ มันจะรู้สึกเศร้าอย่างไรบออกไม่ถูก เวลาป่วยผมมักจะไม่ค่อยอยากกินยา อ้อ เฉพาะอาการหวัดนะ เพราะหมอหลายๆหมอบอกว่า หวัดมันรักษาไม่หาย มันไม่มียาแก้ มันมีแต่ เวลา ที่แก้ได้ เพราะมันเกิดจากภูมิคุ้มกันของร่างกายมันต่ำลง ไวรัสหวัดมันก็แรกเข้ามา ไอ้ยาที่กินๆมันก็แก้อาการข้างเคียง ไม่ได้แก้อาการหว