ภายใต้ดวงอาทิตย์แห่งความทรงจำ

แผลในฤดูหนาว 20 มกราคม 2559 บ่ายโมงหนึ่งนาที ผมยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมๆคนเดียวตามปกติ  รอให้นักเรียนเดินเข้ามาเรียนตามเวลา อากาศในห้องนี้มีผมคนเดียวที่ใช้มันหายใจเข้าออกอยู่  กลางห้องบนเพดานมีช่องแอร์ช่องหนึ่งปล่อยลมเย็นๆออกมาอยู่ตลอดเวลา ปกติถ้าไม่มีเรียน ไม่มีสอน ช่องแอร์นี้จะถูกผมปิด ไม่ให้ลมแอร์ออกมา เพราะมันหนาว ผมไม่ชอบความเย็นมากสักเท่าไหร่ เพราะพอเย็นมากๆ ผมเรียกอาการนี้ว่าแอร์ตกหัว มันจะพาให้ป่วย ดังนี้นผมจะปิดมันแล้วนั่งอุ่นๆ อยู่ในห้องคนเดียวอย่างมีความสุข เรื่องแรกที่นึกถึงหน้าหนาวถ้าพูดถึง ตอนเด็กๆสมัยอยู่อยุธยา  เวลาหน้าหนาวก็คือเราจะไปผิงไฟ ในบ้านผมไม่มีผิงไฟนะ  บ้านตากับยายที่อยุธยาจะใส่แค่เสื้อหนาว ก็หายหนาวแล้ว คือมันไม่ได้หนาวอะไรมากมาย ค่าที่เราเป็นเด็ก ความหนาวความร้อนนี่มันไม่ได้ส่งผลอะไรกับชีวิตมากนัก แต่ไอ้ที่ส่งผลกับการดำเนินชีวิตมากๆ มันคือจะต้องหาอะไรให้ได้เล่นมากกว่า  เช้ามืดวันเสาร์อาทิตย์ราวๆตีสี่ตีห้า กิจกรรมก่อกองไฟในหน้าหนาวก็มีแค่ผม  ไอ้แปดลูกน้องมือซ้าย ไอ้อ้วนลูกน้องมือขวา ไอ้แปดกับไอ้อ้วนมายืนป