ไม่มีฤดูไหนหนาวเท่าฤดูหนาว

แผลในฤดูหนาว

20 มกราคม 2559 บ่ายโมงหนึ่งนาที

ผมยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมๆคนเดียวตามปกติ 

รอให้นักเรียนเดินเข้ามาเรียนตามเวลา

อากาศในห้องนี้มีผมคนเดียวที่ใช้มันหายใจเข้าออกอยู่ 

กลางห้องบนเพดานมีช่องแอร์ช่องหนึ่งปล่อยลมเย็นๆออกมาอยู่ตลอดเวลา

ปกติถ้าไม่มีเรียน ไม่มีสอน ช่องแอร์นี้จะถูกผมปิด ไม่ให้ลมแอร์ออกมา

เพราะมันหนาว ผมไม่ชอบความเย็นมากสักเท่าไหร่ เพราะพอเย็นมากๆ

ผมเรียกอาการนี้ว่าแอร์ตกหัว มันจะพาให้ป่วย ดังนี้นผมจะปิดมันแล้วนั่งอุ่นๆ

อยู่ในห้องคนเดียวอย่างมีความสุข

เรื่องแรกที่นึกถึงหน้าหนาวถ้าพูดถึง ตอนเด็กๆสมัยอยู่อยุธยา 

เวลาหน้าหนาวก็คือเราจะไปผิงไฟ ในบ้านผมไม่มีผิงไฟนะ 

บ้านตากับยายที่อยุธยาจะใส่แค่เสื้อหนาว ก็หายหนาวแล้ว คือมันไม่ได้หนาวอะไรมากมาย

ค่าที่เราเป็นเด็ก ความหนาวความร้อนนี่มันไม่ได้ส่งผลอะไรกับชีวิตมากนัก

แต่ไอ้ที่ส่งผลกับการดำเนินชีวิตมากๆ มันคือจะต้องหาอะไรให้ได้เล่นมากกว่า 

เช้ามืดวันเสาร์อาทิตย์ราวๆตีสี่ตีห้า กิจกรรมก่อกองไฟในหน้าหนาวก็มีแค่ผม 

ไอ้แปดลูกน้องมือซ้าย ไอ้อ้วนลูกน้องมือขวา

ไอ้แปดกับไอ้อ้วนมายืนปากคอสั่น เคาะฝาบ้านเรียกผมตั้งแต่ตีสี่ตีห้า

จากนั้นเราก็หอบเอาผ้าห่ม ไม้ขีด กระดาษหนังสือพิมพ์เก่าของตาที่หาได้แถวในบ้าน

กาบมะพร้าวและกะลาที่ยายขูดทิ้งไว้เป็นพะเนินหลังครัว จากนั้นก็หาสถานที่เหมาะๆ 

ส่วนใหญ่จะเป็นริมโคกติดคลอง เพราะบรรยากาศมันดูเหมือนจะโรแมนติกนิดหน่อย 

ริมคลองน้ำไหลเอื่อยๆ มีหมอกลงบางๆที่ริมตลิ่ง เสียงนกกระปูดร้องก้องไปสามโค้งน้ำ

พวกเราจัดแจงก่อไฟ หมดไม้ขีดไปสองสามดอกก็ติด ช่วยกันโหมให้ไฟแรงสักหน่อย

แล้วก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ปูนอน หรือไม่ก็นั่งล้อมกันเป็นวง คุยกันไปมาตามประสาเด็ก
เรื่องวันนี้จะไปเล่นอะไร เมื่อวานนี้แกล้งใครได้บ้าง พรุ่งนี้ตอนเย็นจะไปเล่นที่ไหน

พอไฟจะมอด ก็เอากะลามะพร้าวโยนเข้าไปให้มันติดเพิ่ม มีบางครั้งก็หลับกันจริงๆริมกองไฟ

ข้างคลองจนตะวันมาแยงตาถึงจะตื่นแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

พอกินข้าวกินปลาเสร็จ สายๆก็มารวมตัวกันที่ลานกลางบ้าน หาเรื่องก่อกองไฟแก้หนาวเล่นกันอีก
จุดเหมาะๆก็คงเป็นข้างๆบ้านของผมที่มีลานเผาขยะของตาอยู่แล้ว ซึ่งเชื้อไฟก็ไอ้เศษขยะ
ที่ตารวมๆมากองไว้รอเผานั่นแหละ ไม้ขีดก็พกมาตั้งแต่เมื่อคืนอยู่แล้ว
พอไฟติด แรกๆก็นั่งจ้องไฟเอาความอุ่นกันสักประเดี๋ยวประด๋าว แต่ก็ความเป็นเด็กนั่นแหละ
ถุงพลาสติกหยดไฟนี่มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากๆและน่าเอามาทำอะไรแผลงๆได้อยู่เสมอ
ผมเคยเห็นตาเอาถุงพลาสติกหยดไฟแบบนี้มาอุดรูรั่วสังกะสีหลังคาบ้าน ตอนหน้าฝนจะมา
เคยเห็นยายเอามาอุดรูเรือพายเล็กๆน้อยๆอยู่บ้างตอนหน้าน้ำ ส่วมผมกับไอ้แปดและไอ้อ้วน
ได้ประโยชน์การการนี้ก็คงแค่เรื่องเล่นสนุกกันแต่เพียงอย่างเดียว พอถุงพลาสติกติดไฟ
มันจะหยดเป็นไฟสายๆ เราก็เอามาหยดใส่ฝูงมดแดงที่กำลังเดินไต่อยู่โคนต้นมะดันข้างกองขยะ
หยดไปเรื่อยๆฝูงมดแดงก็ตายไปเรื่อยๆ แถวเดินที่เคยตรงเป็นทางเดิน
ก็แตกกระสานซ่านเซ็นหนีตายไปคนละทิศ ไอ้อ้วนก็ตามไปหยดไฟใส่พวกที่หนีต่อไปอีก
ส่วนไอ้แปดก็กำลังจ้องมองไปยังกิ่งที่มีมดแดงรวมอยู่เป็นฝูงใหญ่ ผมก็ไล่ตามมดบางตัวที่ดูเหมือน
จะหนีขึ้นไปที่สูง สามคนไล่ฆ่าสิ่งมีชีวิตที่เล็กกว่าอย่างสนุกสนาน
ไปจนสักประเดี๋ยวเดียว กรรมและกฏแห่งกรรมก็ตามมาทันไอ้เด็กสามคนนั้น ผมเป็นคนแรกที่เป็นทั้งนายเวรของไอ้อ้วนกับไอ้แปด รวมถึงเป็นนายเจ้ากรรมของตัวเองด้วยอีก ด้วยความประมาท ผมแกว่ง
ถุงพลาสติกไฟเป็นวงๆ แล้วไอ้ไฟถุงพลาสติกนั้นก็หลุดกระจายออกจากพวงไฟที่ปลายไม้
สาดไปโดนขาไอ้อ้วนลงไปนอนดิ้นพราดๆหนึ่งหยด สาดไปโดนเท้าไอ้แปดให้แหกปากร้องลั่นไปอีกหนึ่งหยด ส่วนหยดที่สามก็ตกลงมาที่โคนนิ้วโป้งของผมอย่างเหมาเจาะ
กิจกรรมเล่นไฟหยดต้องหยุดลงทันทีเพราะอาการบาดเจ็บจากไฟลวก จริงๆแผลไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก
เพีบงแต่สองสามวันถัดมา แผลไฟของผมก็เป่งๆออกมาเป็นถุงน้ำ พอเอานิ้วไปแหย่ๆ ถุงน้ำมันออกแตกออกมาให้เป็นเนื้อย่นๆ แสบร้อนไปได้อีกสองวัน และกว่าจะหายตกสะเก็ดก็ราวๆเจ็ดวัน แต่ที่ฝากเป็นร่องรอยของการก่อกกรมทำเข็ญในฤดูหนาวนั้น วันนี้ก็ยังคงเห็นชัดเป็นรอยที่ระลึกอยู่ที่โคนนิ้วโป้งซ้ายของผมตลอดมา

หลังจากวันนั้น ผม ไอ้อ้วนและไอ้แปด ก็ยังไม่ได้เข็ดหลาบหรือกลัวเกรงอะไรมากมายหรอกครับ
กิจกรรมก่อไฟในหน้าหนาวก็ยังคงมีเหมือนเดิม แต่เมื่อไหร่ที่ก่อไฟแถวกองขยะข้างบ้าน
ผมมักจะเห็นมดแดงที่โคนต้นมะดันบางตัว มันหยุดมองจ้องมองผมเสมอด้วยตาจุดสีดำๆของมันเขม็ง ราวกับจะถามว่ารู้จักหรือยังว่ากฏแห่งกรรมมีอยู่จริง ใครทำดีก็ได้ดี ใครทำชั่วก็ได้ชั่ว แวบเดียวของสำนึกนั้นที่แล้นเข้ามาจากการจ้องตากับมดแดงบางตัว สิ่งที่หายไปจากการเล่นก่อกองไฟในหน้าหนาวของผมตลอดไปก็คือ พลาสติกลนไฟ....

.........................................................