เสียงของความเงียบ
คุณเคยได้ยินเสียงของความเงียบไหม
ที่ผมกำลังเขียนเรื่องนี้อยู่เป็นปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบเจ็ด
เดือนมกราคม นับนิ้วได้ เก้าเดือนแล้ว ที่ผมไม่ได้ออกไปไหน
ถ้ามีลูกก็คลอดแล้วเดือนนี้ น่าจะได้ลูกชายผมว่า
ผมยังคงได้แต่ฝังตัวอยู่ในกรุงเทพ ทำงานบ้าง นั่งเงียบๆบ้าง
ดูเข็มนาฬิกาวิ่งไล่ล่ากันเองบ้าง ท่ามกลางเสียงเงียบที่ดังมากอยู่ในหู
มันดังมากจนผมรำคาญ
โดยปกติถ้าผมออกไปไหนเช่นเดินไปกินข้าว
ผมจะได้ยินเสียงกระทบกันของภาชนะของพ่อครัวแม่ครัว
ต้มผัดแกงทอดดังโครมคราม เสียงคนเผลอซดน้ำซุปดังๆ
เสียงช้อน ชาม ตะเกียบกระทบกับภาชนะใส่อาหาร
ถ้าเดินไปร้านหนังสือ ที่ร้านหนังสือผมจะได้ยินเสียงตัวเองเลือกหนังสือ
บ่นและพูดในใจว่าอันนี้ไม่น่าอ่าน อันนี้อ่านแล้ว อันนี้แม่งไรสาระ
ได้ยินเสียงกระดาษพลิกไปพลิกมาจากคนอื่นๆที่กำลังเลือกหาหนังสือ
ยามว่างๆเสาร์อาทิตย์ ผมจะไปเดินแถวๆคลองถมสะพานเหล็ก
ไปจับของเก่าๆถูกๆมาขายในอินเตอร์เนต ผมจะได้ยินเสียงคนตะโกนขายของ
เสียงลูกค้าที่พยายามต่อรองราคา และพ่อค้าพยายามทำเสียงต่ำไม่ยอมเจรจา
เพื่อที่จะไม่เสียราคาให้กับ ลูกค้าที่ทำเสียงสูงๆต่อรองอยู่
และเมื่อไปเที่ยว สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือผมจะได้ยินเสียงตัวเองร้องเพลงดังมาก
ได้ยินเสียงนก เสียงลมผ่านดังหวีดหวิว เวลาที่ผมเปิดหน้าต่างขับรถ
ซึ่งนั่นเป็นเสียงที่ผมดีใจที่สุดและยินดีที่สุดที่จะได้รับฟังอย่างไม่มีความรังเกียจ
แล้วทั้งหมดนั่นมันก็เป็นเสียงปกติที่ หูผมจะสดับรับฟังไอ้นู่ไอ้นี่รอบๆตัว
ทั้งมีความสุขและหรือชินชากับการรับฟังและได้ยิน
และโดยที่ไม่ต้องไปพบหมอและไปพบพยาบาลใดๆ
อีกสิ่งหนึ่งที่ผมเป็นก็คือ โรคนอนหลับไม่สนิท
มันเหนื่อยนะครับที่เวลาที่ควรจะหลับร่างกายผมก็ปิดสวิตช์
การทำงานในขณะที่หลับ แต่หัวสมองมันกลับไม่ยอมหยุดและดึงดันที่จะทำงานต่อ
โดยไม่ได้ปิดสวิตช์ใดๆแบบหยุดนิ่งสนิท
หรือทำสิ่งที่เรียกว่าหลับลึก หรือหลับแบบมีคุณภาพ
ดังนั้นเวลาที่ผมหลับ ผมจะรู้ว่านี่กำลังหลับนะ แต่สามารถคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปได้
เลือกควบคุมความฝันเวลาที่เกิดการหลับจริงๆได้ และรู้ว่าอ้าวนี่ฝันนี่หว่า
ไม่สนุกเลย เปลี่ยนเรื่องดีกว่า เลือกตอบคำถามที่คิดขึ้นมาในระหว่างหลับได้
ควบคุมท่าทางการนอนที่รู้สึกว่าไม่ถูกต้องได้
สั่งการอวัยวะระหว่าการนอนเช่นขาพลิก แขนงอ ให้กลับเข้าที่เข้าทางได้
ร่างการผมจึงเสมือนรถที่จอดไว้เฉยๆ ไม่ได้วิ่ง แต่ติดเครื่องเอาไว้ตลอดเวลา
ดังนั้นเมื่อยามตื่นขึ้นมาจากความหลับไหลผมจะรู้สึกว่า เพลีย ง่วง
สมองไม่ได้พัก เลยพาให้จิตใจห่อเหี่ยว เบื่อหน่ายกับการดำรงชีวิตประจำวัน
ในบางครั้ง สุดท้ายหลังจากที่ทำกิจกรรมการงานเสร็จ
เมื่อมานั้งเงียบๆอยู่ในห้องคนเดียว ผมจึงรู้สึกว่ารำคาญเสียงเงียบๆที่ว่า
และเมื่อนับนิ้วไปมาได้เก้าเดือน ผมจึงรู้สึกว่าเสียงเงียบทีีน่ารำคาญกำลัง
ร่วมด้วยช่วยกันจับมือกับโรคนอนไมหลับ
บ่อนทำลายความสุขของชีวิตผมกันอย่างสนุกสนาน
สุดท้ายผมก็นั่งนึกนับนิ้วไปข้างหน้าอีกสองสามเดือน
ภาวนาในใจว่าขอให้ได้ออกไปไหนต่อไหนบ้าง
ตอนนี้ความสุขอันเพ้อเจ้อและความฝันที่ผมเล่าๆให้คนอื่นฟังว่า
ผมไปเที่ยวไหนต่อไหนมา มันเริ่มกลายเป็นเรื่องซ้ำซาก
ที่หลายๆคนเคยฟังแล้วหลายหนหลายครั้ง
และเมื่อไม่มีเรื่องจะเล่า ไม่มีคนจะฟังจะคุย
ผมก็ต้องนั่งจับเจ่าทนฟังเสียงเงียบนั้นต่อไป
ไม่อยากจะคิดว่าผมจะเป็นบ้า สาเหตุจากการไม่ได้ไปเที่ยวไหน(ฮา)
...........................................................................
